http://whatever.stef*

Ναι, ναι, και για αυτό το λόγο γράφω σήμερα. Έτσι απλά για να περνάει η ώρα.

Και γιατί να έχω λόγο παρακαλώ; Είναι Τετάρτη βράδυ κατακαλόκαιρο (μέσα Ιουλίου - σχεδόν τέλη), ο κόσμος ταξιδεύει στα γύρω νησιά ή καλομεθάει στα μπαράκια της Αθήνας (όσοι είναι εδώ), και εγώ είμαι σπίτι, καίγομαι στην τηλεόραση και πάλι αναλύω το κάθετι που βλέπω, παρατηρώ και μου συμβαίνει χωρίς ιδαίτερο νόημα. Δεν είναι αυτός λόγος για να γράψω; Ε;
Εμένα καλός μου φαίνεται...

Ας αρχίσω λοιπόν με τις εσωτερικές σκέψεις που μπορώ ακόμα να θυμηθώ:

Νο 1. Έβλεπα την ταινία "Τανγκό για τρείς". Παρατήρησα το εξής, το οποίο το έχω ξαναπαρατηρήσει αλλά η ταινία με έκανε να το ξανασκεφτώ. Με χαρά συνειδητοποιώ (αν γράφεται έτσι), ότι όσο προχωράει ο καιρός μπαίνουμε στην εποχή των θετικών προκαταλήψεων. Τι εννοώ με αυτό. Πλέον είναι της μόδας να είσαι ομοφυλόφυλος ή αμφιφυλόφιλος. Και όχι μόνο είναι της μόδας, αλλά προβάλεται και υποστηρίζεται κιόλας. Καθόλου κακό αν με ρωτάτε, και ακόμα έχουμε δρόμο. Άντε να καταλάβουμε πως ο καθένας κάνει ότι θέλει στο κρεβάτι του ή όπου αλλού του αρέσει να το κάνει.

Νο 2. Έχω βαρεθεί να βλέπω ταινίες που ο κάθε πικραμένος βρίσκει την αληθινή αγάπη. Έλεος πια, όλα σου πάνε σκατά και μια μέρα αφού έχει χτυπήσει και τα δυο σου πόδια, έχεις φάει μια μπαλιά κατακέφαλα, έχεις πατήσει λάσπες και σκατά, έχει ξεράσει 25 φορές, σε έχει πιάσει το κόψιμο του αιώνα και σαν να μην έφταναν όλα αυτά σε απολύουν και σε χωρίζει και η πρώην σου, και εκεί ξαφνικά ο έρωτας της ζωής σου εμφανίζεται ντυμένη στα άσπρα με μορφή αγγέλου. Αφού σου λέει το όνομα της περνάτε την πιο ονειρεμένη μέρα του κόσμου μαζί, ζώντας όπως ποτέ, κάνοντας πράγματα που δεν είχες σκεφτεί καν να κάνεις, και μετά την σκέφτεσαι για 32 μερόνυχτα ώσπου εκείνη σου χτυπάει την πόρτα να σου πεί ότι χώρισε με εκείνον που ήταν έτοιμη να παντρευτεί (συγγνώμη ξέχασα να αναφέρω πως είναι αραβωνιασμένη και στην προετοιμασία του γάμου), για να σου πει πως είναι τρελά ερωτευμένη μαζί σου και θέλει να περάσετε μια ζωή μαζί, αρκεί να έχει εκείνη την αριστερή πλευρά του κρεβατιού (το χιουμοράκι που πάντα παίζει). Τέλος, παρατάς την δουλεία σου και την καριέρα σου, απαρνιέσαι το σπιτικό σου και πάτε να ζήσετε μαζί κάπου στο ταμ-τουμ ευτυχισμένοι, χωρίς περιττά πράγματα, όπως χρήματα, σπίτι ή νερό. ΕΛΕΟΣ!
Αν υπάρχει ένας έστω άνθρωπος που του έχει συμβεί μισή φορά αυτό ας μου το πεί, και υπόσχομαι θα τρέχω γυμνός για μια ολόκληρη μέρα στην Ερμού μέχρι να με συλλάβουν και να με πλακώσουν στο ξύλο.


Νο 3. Λίγο πιο σοβαρό, προήλθε από συνειρμούς από την ταινία. Συνειδητοποίησα σήμερα ότι μπορεί να έχω χάσει κάποιον από τους ανθρώπους που αγάπησα πολύ. Δεν ξέρω γιατί, είναι απλά συναισθήματα που έρχονται και φέυγουν. Κάτι σαν μια μαντική ικανότητα, ένα λάθος προαίσθημα που πολλές φορές βγαίνει αληθινό. Δεν ξέρω αν ισχύει, ούτε ξέρω αν θα το μάθω ποτέ. Όπως και να έχει, αυτό που σκεφτόμουν είναι πως πολλές φορές είμαστε άδικοι με τους άλλους, και αυτό το πληρώνουμε κάποια στιγμή. Και αυτή η στιγμή πάντα έρχεται. Κάποιες φορές οι άλλοι είναι άδικοι μαζί μας, αλλά ότι και να κάνουμε δεν μπορούμε να τους μεταπείσουμε. Ούτε και αυτό μπορεί να αλλάξει. Αντίστοιχα όμως, και αυτό να το ξέρετε, το λέω από προσωπική εμπειρία, έρχεται κάποια στιγμή που και αυτοί καταλαβαίνουν το λάθος τους και μετανοιώνουν...
Άλλες φορές πάλι, θέλουμε κάποιους ανθρώπους να μας "ανήκουν". Να είναι εκεί για εμάς, όποτε και για οποιοδήποτε λόγο τους χρειαστούμε. Λυπαμαι που το λέω, αλλά ούτε αυτό γίνεται. Και αυτό δεν γίνεται για πολλούς λόγους. Είτε γιατί έρχεται πάντα κάποια στιγμή που οι δρόμοι χωρίζουν, είτε γιατί οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να ακολουθούν την καρδιά τους, και πολλές φορές οι καρδιές δεν συμβαδίζουν.
Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Αν οι άλλοι καταλάβουν ότι νοιώθουμε έτσι για αυτούς "κλωτσάνε". Κανενός δεν του αρέσει να νοιώθει ότι ο άλλος τον βλέπει σαν "κτήμα". Ακόμα και αν αυτό συμβαίνει με τις καλύτερες προθέσεις. Ούτε σε εμένα αρέσει, ασχέτου αν το έχω κάνει σε άλλους. Και αν έχετε ακούσει ιστορίες, ξέρετε πως αυτά κάποιες φορές καταλήγουν άσχημα...

Νομίζω πως δεν θυμάμαι άλλα :-(

Αλλά και να θυμόμου μήπως έχει σημασία; Για να περάσει η ώρα έγραψα, και μια χαρά πέρασε :-)

Αυτά λοιπόν, και σας εύχομαι καλούς προβληματισμούς...