Wednesday, March 12, 2008

Περιττό να σας πώ ότι ξεκινώ δεύτερη φορά να γράφω κάτω από τον ίδιο τίτλο, καθώς η πρώτη απέτυχε μετά από τυχαίο select all και delete το οποίο πραγματικά δεν ξέρω πως συνέβη.


Και πάνω που είχα γράψει μια αρθράρα για την μαύρη τη γκαντεμιά που με κυνηγάει τον τελευταίο καιρό, ήρθε η μοίρα να μου το επιβεβαιώσει. Πάω στοίχημα ότι κάπου σε αυτό τον άλλο κόσμο, υπάρχουν κάποιοι που με κοιτούν και έχουν λιώσει στα γέλια (Αν με βλέπετε αυτη τη στιγμή να ξέρετε ότι όταν έρθω εκεί θα σας το χρωστάω...).

Αυτό που έλεγα κατα βάση είναι ότι η ζωή μου αυτό τον καιρό πάει θεόστραβα, παρόλο που όλα τα free έντυπα γράφουν στο ζώδιο μου για επιτυχίες και χαρές (δίδυμος παρακαλώ...). Τέλεια τα επαγγελματικά σας (?), υπέροχα τα οικονομικά σας (??), επιτέλους φως στη συναισθηματική σας ζωή (?????????????????). Και εκεί αρχίζω να αναρωριέμαι αν γεννήθηκα σε λάθος ημερομηνία, η αν κάποιος με περνάει από τεστ αντοχής στην πίεση και στην ειρωνία. Αν ναι, πείτε του ότι έχασα. Είπαμε challenge ναι, θαρραλέος ναι, επιμονή ναι, αλλα αυτό παραπάει!

Ώρες ώρες νοιώθω σαν να παίζω σε video clip emo μπάντας τον τύπο που αράζει ξυπόλυτος στο πάτωμα και κλαίει τη μοίρα του. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω ένα σωρό γνώριμα πράγματα που μου θυμίζουν ότι όμορφο έχω ζήσει μέχρι τώρα, και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα ήταν ένα όνειρο και πως ποτέ δεν υπήρξαν αληθινά... Γιατί άραγε; Μήπως φοβάμαι να καταλάβω τι είχα και πως τα έχασα; Μήπως φοβάμαι πως δεν θα τα ξαναζήσω ποτέ; Μήπως και που τα ζούσα δεν ήταν τόσο αληθινά εν τέλει;

Και για να προλάβω το κακό πριν αρχίζουν να περνάνε από το μυαλό μου περίεργες σκέψεις (τύπου να περάσω μια πέτρα στο λαιμό μου και να βουτήξω στη θάλασσα, να ανέβω στο empire state building και να βουτήξω στο κενό κλπ κλπ), λέω να πώ ένα μεγάλο "Βρε άντε γα******ε" και να γυρίσω θρασύτατα την πλάτη μου στη μιζέρια, μιας και δεν μου πολυαρέσει να κλαίγομαι ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό.

Adios λοιπόν, ηλίθια πράγματα που βασανίζετε τον εγκέφαλο μου και καταλαμβάνετε ένα κομμάτι του. Το θέλω πίσω γιατί έχω μεγάλα πράγματα να κάνω μπροστά μου. Και αν ποτέ σας ξαναπετύχω θα είμαι έτοιμος να σας μοστράρω το μεσαίο μου δάχτυλο :-)

Αυτά για σήμερα, την επόμενη φορά θα πούμε κάτι ευχάριστο...

Monday, March 10, 2008

This is one of my oldest posts in my old blog. It's the only one I would like to transfer to the new one, as it says a few things that I really believe in, and that I would like you to know. It is written in engish, cause sometimes my "whatever" thoughts run in english while other times in greek. It's something that I cannot really control...

Check it out, and let me know :-)

The title is... "Questions is Life"

"They exist. They are there, and they keep bothering us almost every day. Why? How? When? Who? All of these words. But especially "WHY". Have you ever wondered why you keep staying with someone even if you don't feel happy? I'm sure you did. And i'm not talking about you "i-fuck-a-different-person-every-night" people. Have you ever wondered why do you feel stressed about something that isn't going to make things worse for you in any way? Sometimes maybe. But still, i'm sure "why" is a big part of your everyday thoughts.

This is what's happening with me lately. On the one hand, is something that makes me think a lot and keep my mind on "working" status. On the other hand, it makes me feel anxious or depressed or sad sometimes. And i'm talking about those times that i realise that most of the things happening to me should be different. And i keep asking myself, "why am id oing this, or that, or being with that person, or worrying about that thing" and stuff like that, and i keep answering to me "I don't have any f****** idea". But what if life is supposed to be like that?

Well, let's talk a little bit more about the last question. Imagine your life being PERFECT. You live with your extremely happy family, you have extremely good friends, you have an extremely suitable and beautiful/handsome girlfriend/boyfriend, or lots of them if you prefer it, and your extremely good career or studies or whatever. Does it sounds perfect in your ears? I suppose it does. But let's take a deeper look.

Imagine your life as a line. This line is the picture of your emotion. Now, think how would this line look like if you were living that perfect life. Would it go straight up all the time? I don't think so. I think it would be straight all the time. It would be a flatline. Because, living this happiness thing all the time would end up to be BORING. For how long can you be happy all the time? For days, sure, for weeks, still sure, for months, maybe, but for years? And if yes, for how many? Two, five, ten, twenty? Too much. I believe people need to laugh as much as they need to cry. They need to believe, as much as they need to doubt. And the need to love, as much as they need to hate. I believe that we feel happy, cause we've felt sad once in the past. And it makes sense. How could you tell the difference if you hadn't? And all these things are those that make your line go up and down. And "ups and downs" mean EMOTIONS. That's why we live. For having those EMOTIONS. And, think of it. Maybe those ups and downs -those EMOTIONS- are the memories we carry on when we grow old and tell stories to our grandchildren. IT IS ment to be like that after all.

So maybe the perfect life we were talking about doesn't not sound so perfect anymore to you. If it still is, i didn't manage to convince you, but it doesn't matter. Sooner or later, i think you'll be convinced by yourselves. And if not, then write an article about it and convince me about the opposite.


From me, i wish you the best ups and the smoothest (or not) downs ever! Kisses!"

That was it. I don't know I feel exactly the same way now, maybe a few things have changed. But I still believe that in life both sides are needed, in order to appreciate some things.
It is good to read the old stuff though :-)

Sunday, March 9, 2008

Whatever!

Ξέρω ξέρω...

Πόσο στάνταρ είναι πλέον να είσαι blogger ε; Και πόσο στανταρ μάλιστα, να είσαι από τους τύπους που γράφουν άκυρα σοφιστικέ πράγματα και νομίζουν πως κάτι ξέρουν. Αυτούς τους τύπους που δέχονται ερεθίσματα από ότι να ναι, και νομίζοντας πως κατάλαβαν τι παίζει, διαμορφώνουν και μια άποψη και την συντάσουν σε ένα πολύ καλοφτιαγμένο αρθράκι με λέξεις που δεν πολυβγάζουν νόημα και μετά το έχουν και καμάρι.

Αποφάσισα να γίνω και εγώ ένας από αυτούς τελικά. Και γιατί όχι; Άμα το κάνουν τόσοι πολλοί κάτι θα ξέρουν. Και ποιός είμαι εγώ δηλαδή, που θα το παίξω έξυπνος και εναλλακτικός; Όχι κυρίες και κύριοι! Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά θα πάω και εγώ με τη μάζα. Ούτως η άλλως όλοι μάζες ακολουθούμε, άλλοι μεγαλύτερες, άλλοι μικρότερες. Θα ακολουθήσω και εγώ τη μάζα των άκυρων bloggers.

Και για να σας αποδείξω πως έχω όχι μόνο τη διάθεση αλλά και το ταλέντο να το κάνω, ιδού και η δική μου ακυροσύνη:

"Τσίκα τσίκα μπούμ ολέ ολέ μου φαίνονται όλα τις τελευταίες ημέρες. Δεν ξέρω γιατί, ίσως είναι τα φρεσκοπλυμένα ρούχα που κρέμονται στο μπαλκόνι μου κάτω από τον γκρίζο ουρανό υπομένοντας τις κουτσουλιές των αδικοχαμένων στην Αθήνα περιστεριών, ίσως είναι ο κόρεσμός από το αποκριάτικο overdose που μου έχουν προκαλέσει τα 21 χρόνια που ντύνομαι "ότι βρω στην ντουλάπα μου", ίσως είναι και η εξάντληση από λουκάνικα που αναγκάστηκα να αντιμετωπίσω την τελευταία εβδομάδα στο καλύτερο hot dog του Ψυρρή.

Και μέσα σε αυτό το χάος της αναζήτησης για το βαθύτερο αίτιο των ανώμαλων σκέψεων μου, εντοπίζω και ζητήματα συναισθηματικής φύσεως, τα οποία συνδέονται και με την εξάντληση των λουκάνικων φυσικά, αλλά κατα βάση με τις εξελίξεις στην ερωτική μου ζωή τον τελευταίο καιρό. Ποιά ερωτική ζωή δηλαδή, που πλέον τη ζώ στο www.vrite-mia-agapi-sta-metra-sas.com. Αλλά ψάχνω ψάχνω και όλο μου βγάζει error. Δεν υπάρχουν καταχωρημένα ψυχανώμαλα προφίλ μου λέει. Έτσι επιστρέφω και εγώ στην physical αναζήτηση. Και εκεί όμως αντιμετωπίζω dead end. Κάτι χαμογελάει, αλλά μάλλον όπως το κόβω είναι ο Joker. Και αν είμαι ερωτευμένος δηλαδή με ταξιδιάρικο πουλί που να το βρώ και που να του το πώ; Ποτέ δεν θα το βρω όπως βλέπω τα πράγματα...

Όπως και να έχει, επειδή το παραλήρημα τελικά τραβάει λέω να επιστρέψω στη σκοτεινή ζωή μου, σε αυτό το απόμερο σοκάκι της μοναξιάς, και ελπίζω κάποτε να μπορέσω να αγγίξω το φεγγάρι που κάθε βράδυ χαζεύω ανάμεσα από τα σχοινιά της παλιάς σκουριασμένης απλώστρας. Της απλώστρας που στέκεται εμπόδιο, ανάμεσα σε μένα και στα όνειρα μου. Ακυροσύνη σ'αγαπώ, με έκανες αυτό που είμαι σήμερα..."

Είδατε; Για πρώτη φορά, πιστεύω πως είναι καλή προσπάθεια :-)