Tuesday, January 27, 2009

Ε ναι λοιπόν! Για άλλη μια φορά θέλω να εκφράσω τους προβληματισμούς μου και τις σκέψεις μου. Κακό είναι δηλαδή; Αφού για αυτό φτιάχτηκε αυτό το  blog στην τελική.


Σήμερα που λέτε είναι άλλη μια νύχτα που το μάτι είναι ορθάνοιχτο και το μυαλό κορεσμένο από σκέψεις. Και ποιό το θέμα; Το γνωστό... Ακυροσύνη.

Σκέφτομαι ακόμα και τώρα πόσο θα ήθελα να πω ένα αντε γειά σε όλους αυτούς που με απασχολούν και με πειράζουν. Κοντινούς και μακρινούς, φίλους και γνωστούς, μισητούς και εχθρούς. Δεν ξέρω πραγματικά που με βγάζει αυτή η καθημερινότητα και που θα καταλήξει. Γιατί να μην μπορώ να πω τα πράγματα ως έχουν. Γιατί να μην μπορώ να κοιτάξω ευθέως τον άλλο και να του πώ σ'αγαπώ ή σε μισώ. 

Ξέρετε γιατί. Γιατί έτσι είναι. Γιατί αν ήταν εύκολο δεν θα'χε πλάκα. Γιατί πρέπει να πονάς και να ζορίζεσαι για να θυμάσαι. Τα εύκολα τα ξεχνάμε, τα δύσκολα τα θυμόμαστε. Το ανόητο ανθρώπινο μυαλό. Και το πιο ανόητο από όλα, το δικό μου. 

Άντε στο διάολο.